In deze monoloog vertelt de actrice, bekend van haar rol in Wittekerke, maar vooral als mama van Jelle en Clara Cleymans, over de relatie met haar eigen moeder. Hun gezamenlijk pad liep niet altijd over rozen. Het was eerder een parcours met vallen en opstaan. Karins moeder slikte namelijk jarenlang pillen alsof het snoepjes waren. Elk pijntje, elk kwaaltje, al dan niet ingebeeld, nam buitengewone proporties aan en bestreed ze met overdreven veel medicatie. De komedie Le malade imaginair van Molière was een lachertje vergeleken met haar hypochondrisch gedrag.

Het maakte dat Karin geklemd zat tussen twee BV-kinderen aan de ene kant en een ‘dramaqueen van de bovenste plank’ aan de andere kant. Regelmatig was het evenwicht zoek en wankelden de familiale fundamenten. Dat leverde soms hilarische toestanden op, maar vaak met een pijnlijk randje.

Met Moederpijn maakt Karin komaf met het verleden en blikt ze hoopvol de toekomst tegemoet. Tenslotte is ‘moeder zijn’ als het opvouwen van een hoeslaken … Niemand weet precies hoe het moet, maar met liefde en geduld raak je al een eind op weg.