Dingen als ‘niet op de witte strepen van het zebrapad lopen (of net wel)’ herkent bijna iedereen. Dit is een uiting van OCD, obsessivecompulsive disorder, wat zeer onschuldig kan zijn, maar bij William Boeva is het een beetje te ver doorgeslagen.

Waar William in zijn vorige voorstelling B30VA nog worstelde met de levensvragen moet hij concluderen dat er eigenlijk nog niks is veranderd. Nog steeds geen hond, huis of kind. Daar heeft hij ook geen tijd voor, want de treden van iedere trap tellen houdt hem wel even bezig.

William vertelt over hoe deze dwangstoornis stilletjes aan zijn leven overnam, hoe hij in soms pijnlijk hilarische situaties toch de schijn hoog probeerde te houden en hoe hij de stem in zijn hoofd het zwijgen oplegde. Maar … als je brein alles controleert wat je denkt, wie controleert dan jouw brein?