UITGESTELD NAAR ZATERDAG 27 NOVEMBER.
Diegenen die reserveerden, worden persoonlijk verwittigd.
In woelige tijden verandert er constant veel. Zo wordt Kunst Mijn Kloten van Dimitri Leue vervangen door Maura of de zeven magen der eenzaamheid.
Kunst Mijn Kloten wordt dus even in de diepvries opgeborgen. Voor KMK hebben we heel wat beeldmateriaal nodig en dat mogen we nu niet filmen op de plaatsen waar we het willen.
Maura wordt een waardige vervanger. We brengen deze voorstelling deze zomer enkele malen en in september maken we hier een zaalvoorstelling van die begin oktober in première gaat.
Maura was ook het debuut van Dimitri. Lang geleden reeds uitstekend onthaald door pers en publiek maar we maken een volledig geupdate versie !
Een man zit vast in zijn liefdesverdriet.
Hij ontmoette de vrouw van zijn leven.
Haar leven besliste daar anders over.
Hij kauwt en herkauwt zijn geluk.
Hij weigert om het door te slikken.
Een gevecht met de wijzers van de klok,
hij wil terug.
De taal wordt lijfelijk.
“Als ik een vlaag van geluk voel opkomen,
kijk ik even om me heen of zij bij me is,
alvorens ik het gevoel aanvaard.
Op geluk mag men niet zuinig zijn,
het moet met grote geuten geschonken worden.
Ik wil alles of niets.
Alleen een raket kan ontsnappen aan de
aantrekkingskracht van de aarde.
Alleen de liefde overwint de dood.”
“Ongelooflijk dat iemand zoiets op zo’n jonge leeftijd heeft geschreven.” – Robby Cleiren (in 1996)
“Allemaal iets te herkenbaar. Amai, dat kwam binnen.” – Bruno vanden Broecke (in 1996)
Dimitri Leue speelt opnieuw zijn allereerste voorstelling.
Tekst en spel : Dimitri Leue
Muziek : Toon Offeciers
Techniek : Stef Appelen
Productie : Leue vzw
Onderstaande tekst betreffende “Kunst mijn kloten” is niet meer van toepassing
We schrijven het jaar: 2020
Onwezenlijk harde tijden.
Er moet afstand zijn.
Die afstand wordt sociaal genoemd.
Generaties worden gescheiden.
Die scheiding wordt liefde genoemd.
Mensen tussen vier muren.
Schermvrienden, computercollega’s.
De wereldeconomie kreunt.
De dood maait, de angst laait.
Kunstenaars zwoegen verder.
Uit het niets proberen zij iets te maken.
Ze scheppen ‘hoop’, ‘moed’ en ‘leven’.
Algauw blijkt dat iets overbodig oh zo nodig kan zijn.
Wanneer de hele wereld hetzelfde lot ondergaat,
uit verschil zich in cultuur.
Wanneer wonden worden gelikt, kan kunst een tong zijn.
“We hebben kunst om niet aan de waarheid te sterven.” Nietzsche.
“Kunstenaars die zelf geen ideeën hebben, plukken mensen van de straat en vertellen hun verhaal, bewerend dat hun werk dan betekenis heeft want zij hebben de realiteit aan hun zijde. Dat klopt maar wat ze niet aan hun zijde hebben, is verbeelding, een visie en een toevoeging aan ons denken, ons voelen, ons ervaren.”
